Danuta Krauze „Niuśka” (1925-2024)
Z głębokim żalem informujemy, że w dniu 10 maja 2024 r. zmarła w wieku 98 lat Danuta Krauze z domu Pleban „Niuśka” – sanitariuszka Batalionu „Parasol”.
Urodzona 11 listopada 1925 roku w Zawierciu, córka Aleksandra i Bronisławy z d. Szwed. W 1930 roku rodzice z dwojgiem dzieci przenieśli się do Warszawy, gdzie ojciec prowadził własne wydawnictwo “Parnas Polski”. Oboje rodzice pracowali w nim do 1944 roku. Młodszy brat Tadeusz ps. „Bogucki” poległ 15.09.1944 roku w Powstaniu Warszawskim.
Szkołę powszechną ukończyła w Radości. Następnie uczennica prywatnego gimnazjum żeńskiego im. Walickiej mieszczącego się przy ul. Kruczej 44 w Warszawie, gdzie uzyskała małą maturę, już na tajnych kompletach. Harcerka tamtejszej 1. żeńskiej drużyny harcerskiej.
W latach 1941-1943 roku uczęszczała do Liceum Handlowego Żeńskiego w Warszawie przy ul. Bagateli 12. Maturę, na którą składały się przedmioty zawodowe i ogólnokształcące, zdawała na Bagateli 15.
W szkole nawiązała kontakt z Szarymi Szeregami, które prowadziły szkolenia sanitarne i wojskowe oraz akcje pomocy społecznej. Aktywnie uczestniczyła w działalności harcerskiej. Do konspiracji wprowadziła ją Danuta Kaczyńska. Stworzyła ona zastęp żeński, który składał się z 7 dziewcząt, zastęp działał przy 23 WDH. Dziewczęta zajmowały się Małym Sabotażem, brały udział w kolportażu prasy, oblewały kwasem Niemców wychodzących z kina (akcje te były niebezpieczne i często wiązały się z poparzeniem), rozlepiały plakaty na mieście, brały udział w pomocniczych pracach dla chłopców przygotowujących akcje zbrojne, gromadziły materiały opatrunkowe oraz brały udział w szkoleniach sanitarnych.
Od 1943 roku pełniła funkcję drużynowej 23. WŻDH “Pomarańczowej”, w skład której wchodziły dwa zastępy młodzieży z Instytutu Głuchoniemych w Warszawie.
W Powstaniu Warszawskim przydzielona do II. plutonu 2. kompanii Batalionu AK „Parasol”, jako sanitariuszka. Do kompanii wprowadzona przez Roberta Krauze, pseudonim „Żak”. Przeszła cały szlak bojowy Batalionu, od Woli, przez Stare Miasto, Śródmieście po Górny Czerniaków. Po kapitulacji wyszła z Warszawy z ludnością cywilną. Trafiła do obozu przejściowego w Pruszkowie (Dulag 121), a następnie została wywieziona do obozów pracy w Stargardzie i Berlinie. Pod koniec wojny udało się jej uciec z Berlina do Poznania.
W końcu 1945 roku jej ojcu zaproponowano zorganizowanie delegatury Państwowych Zakładów Wydawnictw Szkolnych w Szczecinie, dokąd przeniosła się z rodzicami na początku 1946 r. Podjęła pracę w PZWS i rozpoczęła studia w Akademii Handlowej w Szczecinie, gdzie w 1949 roku uzyskała absolutorium. W lipcu 1949 r. została służbowo przeniesiona do centrali PZWS w Warszawie. Wyszła za mąż za kolegę z oddziału Roberta Krauze “Zaka”.
W latach 1957-1960 pracowała w Wydziale Planowania Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Otwocku, a w latach 1960-1976 w Wydziale Prawnym Instytutu Elektrotechniki w Międzylesiu. Od 1977 do 1980 roku przebywała w Libii, gdzie mąż jako profesor był wykładowcą na Uniwersytecie w Benghazi. W 1980 r. przeszła na emeryturę.
Przez wiele lat pełniła funkcję sekretarza Zarządu Środowiska Żołnierzy Batalionu “Parasol”. Udzielała się społecznie wśród młodzieży szkolnej i harcerskiej.
Odznaczona: Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem za Warszawę 1939-1945, Krzyżem Partyzanckim, Medalem Wojska, Krzyżem Armii Krajowej.
Pogrzeb odbędzie się 20 maja 2024 r. o godz. 11.00. Rozpocznie się w Domu Przedpogrzebowym na Powązkach Wojskowych, po uroczystości religijnej nastąpi odprowadzenie na miejscowy cmentarz do grobu rodzinnego.