Wanda Zofia Janicka „Zofia” (1923-2023)
Z głębokim żalem informujemy, że w dniu 7 września 2023 r. zmarła Wanda Zofia Janicka „Zofia”.
Wanda Zofia Janicka z domu Nowakowska, urodziła się 16 czerwca 1923 r. w Warszawie, w rodzinie Bogdana i Zofii z d. Dydzińskiej.
W latach 1929-1939 uczęszczała i ukończyła Szkołę Podstawową i Gimnazjum Ogólnokształcące im. Aleksandry Piłsudskiej w Warszawie. Należała do drużyny harcerskiej przy Szkole Rodziny Wojskowej na Żoliborzu.
W konspiracji od lutego 1944 roku jak łączniczka „Zofia” Oddziału Do Zadań Specjalnych Kedywu KG AK „Pegaz”, od lata 1944 r. – w batalionie „Parasol” – 1. kompania.
Do konspiracji wprowadzona przez Stanisława Huskowskiego „Ali”, który od sierpnia 1943 r. w szeregach oddziału Agat pełnił funkcję dowódcy 2. drużyny I plutonu, składającego się z drużyny CR-500. W mieszkaniu braci Huskowskich na ul. Mickiewicza znajdował się magazyn broni, a także odbywały się odprawy I plutonu batalionu. Wanda Nowakowska odbyła szkolenie w ramach tajnej podchorążówki „Belweder” oraz szkolenie sanitarne i szkolenie z zakresu motoryzacji.
Wybuch Powstania zastał Ją w lokalu kontaktowym w Alejach Jerozolimskich. Wraz z dwoma innymi łączniczkami znajdującymi się na tym punkcie przedostały się 2 sierpnia 1944 r. na ul. Nowogrodzką, a następnie do szpitala Dzieciątka Jezus. 3 sierpnia przeszły na północną stronę Alej Jerozolimskich i dotarły do oddziałów powstańczych na Placu Napoleona, gdzie dowiedziały się, że “Parasol” walczy na Woli. Od 4 sierpnia w macierzystym oddziale na Woli (Armia Krajowa – zgrupowanie „Radosław” – batalion „Parasol” – 1. kompania). W dniach 4-6 sierpnia pełniła funkcję łączniczki przy dowództwie 1. kompanii „Parasola” na terenie cmentarza ewangelickiego i sąsiednich ulicach. Podczas wycofywania się z ostrzeliwanego cmentarza ewangelickiego została ranna odłamkami pocisku w obie nogi. Po wyjęciu odłamków i opatrzeniu na punkcie sanitarnym przy ul. Żytniej, nocą została przetransportowana w grupie rannych do Szpitala Jana Bożego przy klasztorze oo. bonifratrów na Starym Mieście. Ze szpitala Jana Bożego została przeniesiona do podziemi Pałacu Krasińskich, a następnie do mieszkania przy ul. Podwale. Do oddziału powróciła 24 sierpnia 1944 r. Po powrocie, na kwaterze w gmachu Sądu Apelacyjnego na Placu Krasińskich, podczas przygotowywania posiłku, została postrzelona w lewą nogę przez własnego kolegę, który jak się potem okazało, mimo wysokiej gorączki manipulował przy broni. Ponownie umieszczona w szpitalu, u zbiegu ul. Długiej i Kilińskiego. Kiedy oddziały niemieckie zajmowały Stare Miasto wyszła ze szpitala przy Długiej róg Kilińskiego w grupie rannych, a następnie została wywieziona do obozu przejściowego w Pruszkowie (Dulag 121). Z obozu w Pruszkowie została przewieziona do Szpitala w Tworkach, a następnie szpitala w Pruszkowie, skąd została ewakuowana do Zalesia Górnego. Po powrocie do zdrowia, gdy była w stanie poruszać się już samodzielnie wyjechała do RGO w Krakowie.
Do 1952 roku pracowała w budownictwie – w wykonawstwie, inwestycjach i biurach projektowych w Warszawie i na Wybrzeżu (Sopot, Gdynia, Gdańsk) i w Poznaniu.
W 1952 roku przeprowadziła się do Krakowa – Nowej Huty, gdzie pracowała w Dyrekcji Budowy Miasta Nowa Huta, Miastoprojekcie-Kraków, w Wydziale Architektury Prezydium WRN oraz w Biurze Rozwoju Krakowa, od 1978 r. na emeryturze.
W strukturach Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Małopolska- Oddział Kraków Wschód pełniła funkcję sekretarza Komisji Rewizyjnej.
Odznaczona: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem za Warszawę 1939-1945, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Partyzanckim, Medalem Wojska.
Nabożeństwo pożegnalne zostanie odprawione we wtorek 19.09 br. o godz. 13.40 w kaplicy przy cmentarnej na cmentarzu komunalnym Grębałów w Krakowie, po czym nastąpi odprowadzenie trumny do grobu rodzinnego (kw. 8 – rz. 4 – gr. 5).