Andrzej Samsonowicz „Xiążę” por. phm, odznaczony VM V kl. i dwukrotnie KW, urodzony 22 września 1922 roku w Warszawie, syn Jana, naukowca, profesora uniwersytetów we Lwowie i Warszawie, odkrywcy złóż rudy żelaza w Górach Świętokrzyskich i nadbużańskiego zagłębia węglowego, i Henryki z domu Korwin-Krukowskiej, wybitnej nauczycielki geografii w Państwowym Gimnazjum i Liceum Żeńskim im. Juliusza Słowackiego w Warszawie. Uczył się w Prywatnym Męskim Gimnazjum i Liceum Towarzystwa im. Jana Zamojskiego, gdzie w 1939 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. Z zamiłowania był humanistą, pasjonował się literaturą francuską, jednakże o wyborze studiów zadecydował wybuch wojny – postanowił poświęcić się medycynie.
W 1941 r. rozpoczął studia medyczne w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego doktora Jana Zaorskiego, realizującej program pierwszych dwóch lat studiów medycznych. W konspiracji w Szarych Szeregach.
Od jesieni 1942 r. w Grupach Szturmowych. Pod jego dowództwem patrol Grup Szturmowych Szarych Szeregów osłaniał ul. Senatorską w kierunku pl. Teatralnego w akcji „Góral”. Brał udział w akcji „Sieczychy”.
Od września 1943 r. żołnierz batalionu „Zośka”. Uczestniczył w akcji zbrojnej „Wilanów” (ranny w tej akcji) oraz „Rogóźno”. W akcjach bojowych odważny i zdecydowany. Swoją energią, inwencją i pogodnym usposobieniem zyskał uznanie i przyjaźń kolegów z „Zośki”. Wiosną 1944 r. ukończył II turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”, a w czerwcu tego roku odbył szkolenie wojskowe w „Bazie Leśnej” pod Wyszkowem.
W Powstaniu Warszawskim walczył na cmentarzach wolskich. 11 sierpnia odcięty na Woli wraz z grupą żołnierzy i łączniczek z III plutonu „Felek” 2 kompanii „Rudy”, przedostał się do placówek Armii Krajowej w Kampinosie. Następnie wrócił z tą grupą na Żoliborz, skąd kanałami dotarł na Starówkę i od 24 sierpnia uczestniczył w dalszych walkach Batalionu. Po ewakuacji kanałami ze Starego Miasta walczył na Czerniakowie. Objął dowództwo II plutonu „Alek” jako kolejny, szósty dowódca tego oddziału. Powierzoną mu obsadzoną placówkę przy ul. Książęcej 1 utrzymał do czasu otrzymania rozkazu wycofania się, tj. do 13 września.
Poległ 15 września 1944 r. nad brzegiem Wisły w rejonie ul. Solec. Ciała nie odnaleziono. Upamiętniony na Mogile Symbolicznej w Kwaterze Batalionu “Zośka” na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie. Symboliczna tabliczka poświęcona jego pamięci znajduje się również na grobie jego ojca, Jana Samsonowicza, w Alei Katakumbowej na Starych Powązkach.
Starszy brat Henryka (1930-2021), historyka, mediewisty, profesora, rektora Uniwersytetu Warszawskiego w latach 1980–1982, ministra edukacji narodowej w latach 1989-1991.