Stanisław Huskowski „Ali” kpr. pchor. urodził się 7 września 1922 roku w Warszawie, syn Stanisława i Wandy z domu Gorszka. Od 1935 r. uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Księcia Józefa Poniatowskiego. Maturę uzyskał już w czasie okupacji na tajnych kompletach, w czerwcu 1940 r.
Wyróżniał się intelektem i niezwykłymi cechami charakteru. Był jednym z najaktywniejszych członków żoliborskiego PET-u, organizacji młodzieżowej o charakterze samokształceniowo-wychowawczym. Z organizacji tej wraz z gronem „petowców” trafił do Szarych Szeregów. Brał udział w akcjach Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”.
W Grupach Szturmowych Szarych Szeregów należał do drużyny „CR 500” w hufcu „Centrum” . Drużyna ta stanowiła zalążek I plutonu przyszłego oddziału do zadań specjalnych „Agat” (Anty–Gestapo), wydzielonego 1 sierpnia 1943 r. z Warszawskich Grup Szturmowych Szarych Szeregów. W 1943 r. odbył przeszkolenie na kursie dowódców kompanii oraz zorganizowany przez Kedyw Komendy Głównej Armii Krajowej kurs minersko-dywersyjny „Zagajnik”. W końcu 1943 r. został dowódcą drużyny w I plutonie kompanii „Agat”.
Był pierwszym zastępcą dowódcy i członkiem grupy ubezpieczenia w akcji „Kutschera” 1 lutego 1944 r. – wykonania wyroku na dowódcy SS i Policji w dystrykcie warszawskim Franzu Kutscherze przez oddział specjalny „Pegaz” (Przeciw – Gestapo; nazwa przeformowanej od 5 stycznia 1944 r. kompanii „Agat”).
W nocy z 3 na 4 kwietnia 1944 r. brał udział w akcji dywersyjnej „Płochocin” – wysadzenia pociągu Warszawa–Berlin z żołnierzami niemieckimi wracającymi z frontu wschodniego – jako członek grupy ataku i ubezpieczenia. W kwietniu 1944 r. ukończył II turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”.
Poległ 11 lipca 1944 r. na polach pod wsią Udórz koło Wolbromia, podczas odwrotu z akcji „Koppe”. Była to próba likwidacji wyższego dowódcy SS i Policji oraz sekretarza do spraw bezpieczeństwa w tzw. rządzie Generalnego Gubernatorstwa, Wilhelma Koppe, przeprowadzona przez oddział żołnierzy batalionu „Parasol” (utworzonego w okresie maj – lipiec 1944 r. z przeformowanej kompanii „Pegaz” i uzupełnienia stanu liczbowego). W tej akcji był pierwszym zastępcą dowódcy Stanisława Leopolda („Rafała”) i dowódcą II grupy uderzeniowej.
Początkowo pochowany w pobliżu miejsca, gdzie został zabity. Po kilku dniach pochowany na cmentarzu w Chlinie. Po wojnie ekshumowany i pochowany w Kwaterze Batalionu „Zośka” (Cmentarz Wojskowy A20-7-14).
Starszy brat Tadeusza, por. phm „Tadeusza”, żołnierza batalionu „Zośka”, w Powstaniu Warszawskim dowódcy plutonu w zgrupowaniu „Żniwiarz” na Żoliborzu, po wojnie pracownika naukowego Politechniki Wrocławskiej, zmarłego 28 sierpnia 1984 r. we Wrocławiu.