Irena Kowalska -Wuttke „Irka” łączniczka, phm,, odznaczona KW
Urodzona 21 maja 1922 roku w Warszawie, córka Henryka, inżyniera elektryka, i Janiny z domu Benedek, biologa. Od 1933 r. uczęszczała do Państwowego Gimnazjum i Liceum Żeńskiego im. Królowej Jadwigi. Była harcerką 14 Warszawskiej Drużyny Harcerek „Białej”, w której pełniła funkcję zastępowej, a następnie przybocznej. Po zdaniu matury w 1938 r. rozpoczęła studia na Wydziale Elektrotechnicznym Politechniki Warszawskiej.
Podczas oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 r. pełniła dyżury przy radiotelegrafie, przyjmując zaszyfrowane depesze wojskowe, a później pracowała w Oddziale II Sztabu.
W czasie okupacji pracowała w warsztatach naprawczych precyzyjnych przyrządów elektrotechnicznych „Volton”, prowadzonych przez jej ojca, oraz wykonywała dla Oddziału II ZWZ–AK prace kreślarskie. Od końca 1942 r. jeździła jako kurierka do Wilna, Lwowa i Lublina. W czerwcu tego roku aresztowana w związku ze zdjęciem flagi czerwonego krzyża z niemieckiego szpitala. 15 sierpnia 1942 r. zwolniona z więzienia przy ul. Daniłowiczowskiej. Niedługo potem schwytana w „łapance” ulicznej na roboty do Rzeszy, przetrzymywana w obozie przejściowym przy ul. Skaryszewskiej, skąd została wykupiona przez matkę. Przerwane przez wojnę studia kontynuowała w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej (tajna Politechnika Warszawska). Przed Powstaniem pełniła funkcję drużynowej dziewcząt – łączniczek nowych Grup Szturmowych.
W Powstaniu Warszawskim, odcięta wcześniej w Śródmieściu, dołączyła do Batalionu „Zośka”. Przed odejściem batalionu na Czerniaków, 5 września 1944 r. wzięła ślub z ppor. Janem Wuttke („Czarny Jaś”) w kaplicy Sióstr Rodziny Marii przy ul. Hożej. Uczestniczyła w walkach na Czerniakowie, jako łączniczka i sanitariuszka.
Po upadku Czerniakowa dostała się do niewoli na ul. Wilanowskiej. Wraz z grupą dziewcząt została prawdopodobnie rozstrzelana na Woli 24 września 1944 r. Upamiętniona symbolicznie na grobie siostry „Maryny”, sanitariuszki 3 kompani „Giewonta”, zmarłej z ran 31 sierpnia przy ul. Długiej 7 (Kwatera Batalionu na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie: A20-2-25).
Jej mąż Jan Wuttke poległ w dniu 19 września 1944 r. na Czerniakowie na ul. Wilanowskiej.