Hanna Rewska, właściwie Anna Sarzyńska-Rewska, z domu Sęp-Sarzyńska ps. “Renata”, “Hanka”, odznaczona VM V kl. i KW dwukrotnie
Urodziła się 9 kwietnia 1915 r. w Kijowie. W 1923 r. wraz z rodziną przyjechała do Warszawy, gdzie rozpoczęła naukę. W 1933 r. uzyskała maturę i rozpoczęła studia geograficzne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1936 r. przeniosła się na Uniwersytet Jagielloński, gdzie następnego roku ukończyła studia na Wydziale Filozoficznym UJ. W 1937 r. wyszła za mąż za historyka sztuki Henryka Rewskiego i zamieszkała z nim w Łucku. Pracowała tam jako nauczycielka.
Podczas wojny przeniosła się ponownie do Warszawy, gdzie w 1941 r. została żołnierzem Związku Walki Zbrojnej (przeformowanego potem w Armię Krajową). Wiosną 1943 roku została przydzielona do Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej AK. Trafiła do Oddziału „Dysk”, a już jesienią tego roku znalazła się w oddziale „Pegaz”, czyli późniejszym Batalionie „Parasol”. Brała udział w wielu akcjach oddziału, m. in. w likwidacji Franza Kutschery. Odpowiadała wtedy za obserwację i sygnalizację. To ona poinformowała Bronisława Pietraszewicza „Lota” o zbliżaniu się celu ataku.
Podczas Powstania Warszawskiego walczyła w szeregach Batalionu „Zośka”. Po Powstaniu znalazła się w niewoli niemieckiej, jednak już w październiku 1944 r. uciekła z obozu jenieckiego. Po wojnie mieszkała w Kartuzach i Olsztynie. W 1952 r. wróciła do Warszawy, gdzie rozpoczęła pracę w przedsiębiorstwie geodezyjnym. W 1958 r. została aresztowana i skazana na trzy lata więzienia za nielegalny kolportaż paryskiej “Kultury”. Ostatecznie, po rewizji wyroku przez Sąd Najwyższy, w listopadzie 1958 r. została zwolniona.
Zmarła 1 października 1970 r. w Warszawie. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w grobie rodzinnym (kwatera B18, rząd 6, grób 10).
Była odznaczona m.in.: Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.