Jan Jaworowski „Maryśka” por. phm,, odznaczony VM V kl. i KW
Urodzony 16 maja 1920 roku w Warszawie, syn Hipolita, profesora matematyki w Seminarium Nauczycielskim w Łomży, następnie w Gimnazjum i Liceum im. Romualda Traugutta w Brześciu nad Bugiem, po wojnie w szkołach średnich siedleckich, i Zofii z domu Jagodzińskiej.
W latach 1926–1930 uczył się w Szkole Ćwiczeń przy Państwowym Seminarium Nauczycielskim im. Józefa Piłsudskiego w Łomży. Od września 1930 r. uczęszczał do Gimnazjum Męskiego im. Tadeusza Kościuszki w Łomży, gdzie w 1938 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. W gimnazjalnej Drużynie Harcerzy im. Tadeusza Kościuszki pełnił funkcję przybocznego. Zdobył kolejne stopnie harcerskie oraz stopień instruktorski podharcmistrza. Uzdolniony muzycznie, wyrobiony sportowo, był czynny w życiu społecznym szkoły. We wrześniu 1938 r. został przyjęty na pierwszy rok studiów Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Wileńskiego im. Stefana Batorego. W końcu września tego roku powołany do wojska, uzyskał odroczenie studiów.
Od 30 września 1938 r. do 26 lipca 1939 r. odbył dywizyjny Kurs Podchorążych Piechoty przy 71 pułku piechoty (18 DP) w Zambrowie, który ukończył z wynikiem bardzo dobrym, uzyskując czwartą lokatę i stopień plutonowego podchorążego.
W Wojnie Obronnej 1939 r. brał udział w ramach działań Grupy Operacyjnej „Narew”. W październiku tego roku, po nieudanej próbie przejścia na Węgry, włączył się do działalności konspiracyjnej. Od listopada 1939 r. w Brześciu nad Bugiem, następnie od stycznia 1940 r. w Siedlcach, pełnił funkcję instruktora wojskowego, pracując równocześnie jako ogrodnik.
Od 1943 r., po przybyciu do Warszawy, w Szarych Szeregach Chorągwi Warszawskiej. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich (UZZ) i kontynuował je do wybuchu Powstania.
Brał udział w akcji dywersyjnej „T–U”. W czerwcu 1944 r. uczestniczył w szkoleniu wojskowym w „Bazie Leśnej” pod Wyszkowem.
W Powstaniu Warszawskim pełnił funkcję zastępcy dowódcy II plutonu „Alek” w 2 kompanii „Rudy”, następnie po śmierci „Kołczana” (Eugeniusz Koecher) był dowódcą plutonu „Alek” i zastępcą dowódcy 2 kompanii „Rudy” Batalionu „Zośka”. Walczył na Woli i Starym Mieście. Ciężko ranny 22 sierpnia 1944 r. w czasie walk na terenie szpitala Jana Bożego, wyeliminowany z dalszych walk przebywał w szpitalach powstańczych. Zmarł 10 października 1944 r. w szpitalu Św. Stanisława przy ul. Wolskiej róg ul. Młynarskiej, po dwukrotnej amputacji nogi.
Pochowany w Kwaterze Batalionu “Zośka” (A20-3-12) na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.