Aleksandra Grzeszczak „Oleńka” urodziła się 1 lutego 1921 roku w Warszawie. Była córką Stefana i Marii, miała młodszą siostrę Stefanię, harcerkę i łączniczkę Batalionu “Zośka” ps. “Stefa”.
Ukończyła Państwowe Gimnazjum i Liceum Żeńskie im. Narcyzy Żmichowskiej, była harcerką Organizacji Harcerek Chorągwi Warszawskiej.
Zainteresowanie służbą medyczną i sanitarną okazywała już w czasie nauki w gimnazjum. Ukończyła kurs PCK zorganizowany przez Przysposobienie Wojskowe Kobiet. Kiedy wybuchła II wojna światowa, we wrześniu 1939 roku opiekowała się rannymi w Szpitalu Ujazdowskim.
W czasie okupacji na przełomie lat 1939/1940 związała się z ideowo-wychowawczą organizacją Pet (zapewne za sprawą Zofii Krassowskiej “Zosi Dużej”) i zaangażowała się w działalność konspiracyjną. Sklep Jej rodziców przy ul. Nowogrodzkiej był wykorzystywany jako skrzynka kontaktowa. Udzielała się też charytatywnie, opiekując się sierotami i samotnymi matkami w sierocińcu w Klarysewie.
Od marca 1941 roku studiowała medycynę w Prywatnej Szkoły dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego (Szkole Zaorskiego).
Po włączeniu Petu do Szarych Szeregów znalazła się w Grupach Szturmowych, a następnie w Oddziale Specjalnym “Jerzy” Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej. Funkcje sanitarne łączyła ze służbą łączności: była także łączniczką. Jako sanitariuszka 20 sierpnia 1943 roku brała udział w akcji „Sieczychy”.
Po utworzeniu we wrześniu 1943 roku Batalionu “Zośka” została drużynową plutonu służb pomocniczych w 2 kampanii „Rudy”.
W styczniu 1944 roku została aresztowana na Pl. Narutowicza w trakcie kiedy przenosiła materiały szkoleniowe kurs Wielkiej Dywersji, pochodzące ze zrzutów. Została uwięziona na Pawiaku, przeszła bardzo ciężkie śledztwo w siedzibie Gestapo w al. Szucha. Bestialsko torturowana nie wydała nikogo. Została rozstrzelana na gruzach Getta 30 stycznia 1944 r.
Żeński pluton Batalionu „Zośka” na jej cześć przyjął nazwę „Oleńka”.
Jej symboliczna mogiła znajduje się w Kwaterze Batalionu „Zośka” na grobie Jej siostry Stefani Grzeszczak „Stefy”, poległej 15 września 1944 roku w Powstaniu Warszawskim.
Odznaczona Krzyżem Walecznych.