Tadeusz Branicz „Sęp” plut. pchor.
Urodzony 10 marca 1922 roku w Warszawie, syn Stanisława (kapitana Wojska Polskiego, żołnierza Legionów Polskich, przed wojną urzędnika administracji wojskowej) i Teodozji z domu Nowickiej.
W 1939 r. ukończył pierwszą klasę liceum w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Adama Mickiewicza w Warszawie.
W czasie okupacji, ze względu na trudne warunki egzystencji rodziny – nagła śmierć siostry bliźniaczki Zofii oraz choroba młodszej siostry Danuty – zajmował się handlem gumą na zelówki. Równocześnie kontynuował naukę, uczęszczając w latach 1940–1943 do Państwowej Szkoły Budowy Maszyn na Wydział Mechaniczny (dawna Państwowa Wyższa Szkoła Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda). Nauka przychodziła mu łatwo, gdyż był uzdolniony w przedmiotach ścisłych. Na przełomie lat 1941–1942 wprowadzony przez kolegę Tadeusza Dulskiego do organizacji wojskowej Związku Walki Zbrojnej (ZWZ).
Od jesieni 1943 roku, po wcześniejszych kontaktach z Henrykiem Kozłowskim „Kmitą”, przeszedł do batalionu „Zośka”. W maju 1944 r. ukończył II turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”, uzyskując stopień plutonowego podchorążego. Przed Powstaniem Warszawskim brał udział w przestrzeliwaniu broni, jej transporcie i ubezpieczaniu miejsc przechowywania.
W Powstaniu Warszawskim walczył na Woli i Starym Mieście jako żołnierz 2 drużyny IV plutonu 1 kompanii „Maciek”. Poległ 22 sierpnia 1944 r. na gruzach Getta, od strony ul. Bonifraterskiej, w ataku na Dworzec Gdański.
Pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie w kwaterze Batalionu „Zośka” (A20 – rząd 2, grób 17).