Hanna Bińkowska „Joanna”, „Łucja” – łączniczka i sanitariuszka, odznaczona dwukrotnie KW
Urodzona 2.05.1922 roku w Poznaniu. Od 1937 r. zamieszkała w Warszawie. Maturę zdała w 1939 r. w Gimnazjum i Liceum Żeńskim im. Juliusza Słowackiego.
Działalność w harcerstwie rozpoczęła w Chorągwi Wielkopolskiej, a następnie należała do 3 „Czarnej” Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerek, w której pełniła funkcję drużynowej.
We wrześniu 1939 r. w Szpitalu Ujazdowskim opiekowała się żołnierzami z wojny obronnej. W czasie okupacji studiowała medycynę na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich (UZZ). Jednocześnie zajmowała się pracą zarobkową i wychowywaniem młodszej siostry Stasi, zastępując jej zmarłą matkę.
W konspiracji w Szarych Szeregach. W latach 1943–1944 kolporterka i członkini zespołu łączniczek Wydziału Propagandy Bieżącej (WPB) Biura Informacji i Propagandy (BIP) Komendy Głównej ZWZ–AK, kierowanego przez Hannę Hryniewiecką („Marynę”). Występowała tu pod pseudonimem „Łucja”. Czynna także w sanitariacie Kedywu KG AK. Prowadziła szkolenie sanitarne w 1. kompanii „Maciek” Batalionu „Zośka”, pełniąc funkcję drużynowej dziewcząt. W lipcu 1944 r. brała udział w szkoleniu wojskowym w „Bazie Leśnej” pod Wyszkowem.
W Powstaniu Warszawskim sanitariuszka I. plutonu „Włodek” 1. kompanii „Maciek”. 30 sierpnia ciężko ranna na ulicy Długiej. Po nieudanej próbie wyprowadzenia jej ze Starego Miasta, pozostała w szpitalu powstańczym przy ul. Miodowej 23. Zginęła 2 września 1944 r. pod gruzami zbombardowanego szpitala.
Pochowana w kwaterze Batalionu “Zośka” na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie (A20-3-19).