Leszek Stanisław Kidziński „Kindżał”, ppor. phm. urodzony 8 stycznia 1923 r., syn Bolesława (pracownika Policji Państwowej) i Izabelli. Jego młodszy brat Jerzy Tadeusz, był również żołnierzem Batalionu “Zośka” w stopniu kpr. pchor. ps. „Szczerba”.
Uczeń Męskiego Gimnazjum i Liceum im. Tomasza Niklewskiego. Należał do 7 Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. Karola Kniaziewicza, pełniąc funkcje zastępowego.
W czasie okupacji pracował zarobkowo w Banku Polskim. Działał też czynnie w Radzie Głównej Opiekuńczej (RGO) i Straży Pożarnej.
W konspiracji w Szarych Szeregach. Od listopada 1942 r. w Warszawskich Grupach Szturmowych jako dowódca 3 drużyny “WL 300″ w hufcu “Wola” (WL). Ukończył kurs podharcmistrzowski “Szkoła za Lasem”.
Po utworzeniu Batalionu “Zośka” dowódca 4. drużyny II. plutonu 1. kompani “Felek”, a po reorganizacji w grudniu został dowódcą IV. plutonu w kompanii “Felek”. Ukończył turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty “Agricola”.
Brał udział w akcji “Sól”, podczas której został ranny. W szkoleniu swojego plutonu wykorzystywał często służbową broń ojca, wtajemniczonego w działalność konspiracyjną synów.
W Powstaniu Warszawskim walczył jako dowódca IV. plutonu 1. kompani “Maciek” Batalionu “Zośka” w Zgrupowaniu AK “Radosław”. Przeszedł cały szlak bojowy Batalionu przez Wolę, Stare Miasto, kanały, Śródmieście, Górny Czerniaków. Dwukrotnie ranny: w sierpniu na Starówce i 18 września ciężko w szyję.
Ostatni raz widziany 21 września 1944 r. w piwnicy domu na ul. Wilanowskiej 18 lub na ul. Wilanowskiej 5 (powojenne relacje żołnierzy batalionu “Zośka” w tej kwestii różnią się).
Jego ciała nie odnaleziono. Upamiętniony na grobie rodzinnym (kw. A25, rz.2, gr.29) oraz na Mogile Symbolicznej w Kwaterze Batalionu “Zośka” na Powązkowskim Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.
Odznaczony Krzyżem Walecznych.