Konrad Okolski „Kuba” por. phm,, odznaczony VM V kl. i dwukrotnie KW
Urodzony 11 maja 1923 roku w Skierniewicach, syn Konrada, żołnierza Legionów Polskich, podpułkownika, doktora medycyny, wieloletniego dyrektora Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie (do 1950 r.) i Heleny z domu Głuchowskiej.
Do 1934 roku mieszkał w Skierniewicach i uczęszczał do tamtejszej Szkoły Powszechnej Stowarzyszenia Rodziny Wojskowej. Po przeprowadzce do Warszawy został uczniem III Miejskiego Męskiego Gimnazjum i Liceum im. Hugona Kołłątaja, przy ul. Śniadeckich. 14.04.1935 roku został harcerzem 80. Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. Bolesława Chrobrego, w zastępie “Żubrów”.
We wrześniu 1939 r. na rozkaz płk. Romana Umiastowskiego wraz z harcerskim batalionem marszowym opuścił Warszawę, do której powrócił na początku października tego roku.
W czasie okupacji kontynuował naukę na tajnych kompletach Gimnazjum i Liceum im. Hugona Kołłątaja, uzyskując w 1942 r. świadectwo dojrzałości.
W konspiracji w Szarych Szeregach. Z chwilą utworzenia Grup Szturmowych w listopadzie 1942 r. zastępca dowódcy, a następnie dowódca 2 drużyny „CR 200” w hufcu „Centrum” (CR). 16.01.1943 r. aresztowany po akcji wykonania wyroku na Herberta, osadzony na Pawiaku. Został zwolniony po miesiącu. Jego obserwacje z pobytu w więzieniu pomogły przy planowaniu odbicia “Rudego”. Brał udział w akcjach zbrojnych: „Arsenał” (dowódca sekcji „sygnalizacja”), „Celestynów” (zastępca dowódcy grupy uderzeniowej), „Wilanów” i „Pogorzel” (zastępca dowódcy grupy uderzeniowej).
Od września 1943 r. pełnił funkcję dowódcy III plutonu 1 kompanii „Felek” w nowo utworzonym batalionie „Zośka”, a po reorganizacji batalionu w czerwcu 1944 r. i przeniesieniu tego plutonu do 2 kompanii (nadano mu nazwę „Felek”, 1 kompania przyjęła imię „Maciek” – po śmierci Sławomira Macieja Bittnera) był dowódcą III plutonu „Felek” 2 kompanii „Rudy”. Świetny organizator, posiadający poczucie odpowiedzialności, równocześnie koleżeński i pogodny, był ulubieńcem całego „Felka”. Wiosną 1944 r. ukończył II turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”, a w lecie tego roku był zastępcą dowódcy szkoleniowej „Bazy Leśnej” pod Wyszkowem.
W Powstaniu Warszawskim dowodził swoim plutonem w walkach na Woli. Poległ 11 sierpnia 1944 r. na ul. Kolskiej, podczas próby przebicia się plutonu „Felek” do szkoły św. Kingi gdzie koncentrował się batalion „Zośka”, wycofujący się na Stare Miasto.
Pochowany na Kwaterze Batalionu “Zośka” (A20-5-18) na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.
W działalność konspiracyjną w Armii Krajowej była zaangażowana cała rodzina Okolskich. Ojciec organizował sieć służby sanitarnej i szpitali. Aresztowany, więziony na Pawiaku i w Auschwitz, został wykupiony z obozu ciężko chory. W czasie Powstania Warszawskiego, jako dyrektor szpitala, ukrywał na jego terenie i leczył wielu żołnierzy Armii Krajowej. Po wojnie prześladowany i usunięty ze stanowiska dyrektora szpitala, zmarł w 1950 r. Matka organizowała pomoc patronacką dla więźniów na Pawiaku, zmarła w 1957 r.