Konrad Okolski „Kuba” urodził się dnia 11 maja 1923 roku, jako syn Heleny z d. Głuchowskiej oraz Konrada – doktora i legionisty, w Skierniewicach, gdzie mieszkał do 1934 roku i uczęszczał do tamtejszej Szkoły Powszechnej Stowarzyszenia Rodziny Wojskowej.
Po przeprowadzce do Warszawy został uczniem III Gimnazjum Miejskiego przy ul. Śniadeckich, a w 1935 roku wstąpił do 80. Warszawskiej Drużyny Harcerzy.
W konspiracji brał udział w akcjach Małego Sabotażu „Wawer”, a następnie w wielu akcjach bojowych, m.in. „Celestynów”, „Sieczychy”, „Wilanów”, „Pogorzel”. W akcji pod Arsenałem był dowódcą sekcji „Sygnalizacja”.
W 1943 roku ukończył Zastępczy Kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”. W Powstaniu Warszawskim dowodził III plutonem „Felek” 2. kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”. Słynący ze swej serdeczności i koleżeństwa, ale i bojowości, „Kuba” również podczas walk na Woli nie zawodził swych przyjaciół – żołnierzy, wzorowo prowadząc ich do każdego ataku.
Zginął na miejscu od postrzału w głowę 11 sierpnia 1944 roku, gdy na ul. Kolskiej sprawdzał możliwość wycofania się swojego plutonu ze szkoły przy ul. Spokojnej. Moment śmierci widziała jego narzeczona, Irena Kołodziejska „Irena”, sanitariuszka, która zaginęła potem podczas przebijania się „Zośki” ze Starówki do Śródmieścia.
Spoczywa w kwaterze Brzozowych Krzyży w jednej mogile razem ze swoimi żołnierzami: łączniczką Anną Zakrzewską (“Hanka Biała”), sierż. Mieczysławem Olkowskim (“Miś”) i sierż. pchor. Januszem Grzymałowskim (“Wrzecień”).
„Kuba” został odznaczony Krzyżem Walecznych i pośmiertnie Orderem Virtuti Militari V klasy.